Malas

Second day ko palang sa client, parang feeling ko nauubos nako. Ganito ba ako kahina? Siguro nasanay lang sa isang buwan na pagiging slacker. 2 hrs pa ang commute ko, at actually, pag cinount ang pag hintay ko sa train at sa bus, 3 hours. I have to wake up at 4:00 am so I can leave quarter to 5, head to the city so I can hang out with my favorite person for about 2 hours, head home and feel like sleeping. Alas, there's laundry to do (ahem wala nakong maisuot sa loob), additional things to study for work, at syempre, hindi mawawala ang nonsense kong pagchchat, at nagblog pa tlga! HAHAHHAA. Hay. Nadedepress ako. Hindi narin ako makapagwork out. Hindi lang yun, sa sobrang pagod lamon nako nang lamon. Yikes. Piglet.

-*-*-*-*-

Ilang beses na tayong naabutan nang ulan nang magkasama. Ang totoo, ayoko sa ulan. Ayokong nababasa damit ko, or yung feeling na magkakasakit ata ako. Pero imbis na mairrita e natutuwa pa ata ako, siguro dahil kasama ka, siguro dahil ang kyut mo kapag basa ng ulan, parang basang sisiw pero as usual nakangiti parin, yung ngiti mo na hindi natatanggal sa muka mo (minsan nga lang nagiging smirk, kapag may semi-evil ka nanaman na thought hahaha!). Bat kaya ganun? Talaga bang tinadhana lang tayong malasin? Or baka naman ako ang malas? Heheheh. Yun nga ata eh.